Πριν από χρόνους 190, εκείνον τον Μάρτιο του 1821, ο χαρμόσυνος λόγος του ξεσηκωμού ενάντια στον Τούρκο τύραννο που κρατούσε υπόδουλο ΓΕΝΟΣ, ακούστηκε απ’ άκρη σ’ άκρη σε ολόκληρη την Ελλάδα, σε Ρούμελη και σε Μωρηά, σε Μακεδονία, νησιά, Κρήτη και Κύπρο, σε Ήπειρο και ομογένεια.
Προηγουμένως στα Βόρεια όρια της Χερσονήσου του Αίμου, είχαν χύσει το αίμα τους οι νέοι τριακόσιοι του Λεωνίδα, τα Παλληκάρια με το Μαύρο Πηλίκιο με την Νεκροκεφαλή, ο Ιερός Λόχος. Επτά ολόκληρα χρόνια κράτησε η Επανάσταση του Γένους, επανάσταση που μέσα από τις φλόγες και το αίμα των γενναίων γέννησε το νέο Ελληνικό κράτος. Ένα κράτος σίγουρα όχι αντάξιο με τα όνειρα των αγωνιστών, ένα κράτος προτεκτοράτο…
Στα 1841 ο Βρετανός πρεσβευτής στην Ελλάδα Έντμοντ Λάιονς δήλωνε: «Μια αληθινά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι κάτι το παράλογο. Η Ελλάδα πρέπει να είναι ή ρωσική ή αγγλική και επειδή δεν πρέπει να είναι ρωσική πρέπει να είναι αναγκαστικά αγγλική»! Αυτή με δύο λόγια μέσα από αυτήν την ίδια την κυνική ομολογία του Άγγλου τοπάρχη, είναι η θλιβερή πραγματικότητα: Ψεύτρα λευτεριά και ξενοκρατία!
Και τότε στα 1821 κάποιοι μιλούσαν για την Επανάσταση του Γένους και την χαρακτήριζαν… έργο εγκληματιών! Αυτός που πήρε, με τις ευλογίες των Τούρκων, την θέση του Εθνομάρτυρα Πατριάρχη, του Γρηγορίου του Ε’, με πάσα ευκολία αφόριζε τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Διάκο και τον Μαυρομιχάλη. Ο διάδοχός του στο Φανάρι πριν λίγα χρόνια δήλωνε ότι… συμβιώναμε ειρηνικά με τους Τούρκους για 400 ολόκληρα χρόνια! Το ίδιο είπαν και κάποιοι «ιστορικοί» σε γνωστό τηλεοπτικό σταθμό. Στο πλευρό τους άξιοι διάδοχοι των τότε «Φαναριωτών» οι νέοι Φαναριώτες, που μας μιλούν για ελληνοτουρκική «φιλία»… Ποια φιλία; Ποια φιλία όταν από τα 1048, όταν ο γενναίος στρατηγός Κατακαλών Κεκαυμένος συνέτριβε στην Μικρά Ασία τον Τούρκο πρίγκιπα Ασάν, άρχισε μια χιλιόχρονη μάχη, που ακόμη δεν έχει τελειώσει; Ο χρονικογράφος της εποχής εκείνης Κεδρηνός μας λέγει ότι από τότε άρχισαν «τα από των Τούρκων κακά».
Χρόνια αρκετά μετά το τέλος της Επαναστάσεως ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης υπαγορεύει την διαθήκη του και λέγει πως σκοπός του Έθνους δεν είναι η μικρή Ελλάδα, που τότε υπήρχε, αλλά η Κωνσταντινούπολη, η μεγάλη Αυτοκρατορία, που αποτέλεσε το όνειρο και τον πόθο για εκατοντάδες χρόνια στο σκλαβωμένο Γένος. Ύστερα ήλθε η τραγική, ηρωική και δραματική ταυτόχρονα δεκαετία 1912-1922. Από τις φλόγες στην προκυμαία της Σμύρνης μέχρι σήμερα το Έθνος δεν κατάφερε ακόμη να σηκώσει κεφάλι, να βρει μέσα στον κρύο τάφο και την θλίψη και πάλι τον αναστημένο του εαυτό.
Όλα αυτά βεβαίως και έχουν σημασία για το σήμερα, για το σήμερα της ελληνοτουρκικής «φιλίας», για το σήμερα που αλλάζουν τα σχολικά βιβλία και διαγράφουν ιστορία χιλίων ολοκλήρων ετών. Αντίσταση στην κοινωνία καμμία και στον πνευματικό κόσμο επίσης. Δεν βρίσκεται ούτε ένας Σόλων κισσοστεφανωμένος να παραστήσει τον τρελό και να ξεσηκώσει την ευρισκόμενη σε λήθαργο εθνική συνείδηση. Αντ’ αυτού ψευδοπροφήτες, κοινοί απατεώνες, πονηροί και επιτήδειοι δημαγωγοί, που καπηλεύονται κάθε τι ιερό και όσιο κλείνει μέσα στην μεγάλη του καρδιά το Αιώνιο Έθνος μας.
Την ίδια ώρα στα πάλαι ποτέ εδάφη της μεγάλης αυτοκρατορίας της Ανατολής καίνε Ορθόδοξες Εκκλησίες. Το σχέδιο των αιωνίων εχθρών του Ελληνισμού διαφανές: Ο «μεγάλος ασθενής», η Τουρκία, πρέπει να ξαναγίνει αυτοκρατορία και κοντά σε αυτήν, στήριγμά της στην περιοχή μια μεγάλη Αλβανία. Γιατί; Γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει η Ελλάδα ελεύθερη, ανεξάρτητη, γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να πάρει σάρκα και οστά η Μεγάλη Αυτοκρατορία της Ανατολής των Ορθοδόξων, που θα αποτελέσει τον θανάσιμο και αποφασιστικό εχθρό στα σχέδιά τους.
Μάρτιος του 1821, Μάρτιος του 2011, εκατόν ενενήντα χρόνια μετά και η Τιμή στο Αίμα των Αγωνιστών δεν μπορεί να είναι άδεια και κούφια λόγια του αέρα από προσκυνημένους.
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ- Π.Ο ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
