Με αφορμή τις πρωτοφανείς και πρωτόγνωρες για τα παγκόσμια δεδομένα πολιτικές και νομικές εξελίξεις, γίνεται κατανοητό πως λαμβάνει σάρκα και οστά άλλο ένα είδος κρίσης το οποίο βέβαια αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της γενικευμένης κρίσης. Αυτή είναι η κρίση του νομικού μας πολιτισμού. Αφαιρώντας την πρακτική εφαρμογή της νομικής επιστήμης, ο τομέας που απαξιώνεται είναι η Θεωρία, το υπόβαθρο της, η θεμελιώδης αρχή που ( πρέπει να) καθορίζει και διαπνέει, έπειτα, την έννοια του Δικαίου. Αυτή είναι η Ηθική, μέρος του Πολιτισμού.
Ο Πολιτισμός είναι ακριβώς η αντανάκλαση της ηθικής υπόστασης, των βιοψυχικών γνωρισμάτων ενός Λαού, του φυλετικού εκείνου ομοιογενούς συνόλου. Όταν αυτό το σύνολο συνειδητοποιεί την διαφορετικότητά του προάγεται σε Έθνος. Από αυτήν τη στιγμή και μετά είναι έτοιμο αυτό το σύνολο να δημιουργήσει και να εκδηλώσει Πολιτισμό. Ο πολιτισμός ως το διανοητικό εκείνο επίτευγμα λειτουργεί ως αντικατοπτρισμός της φυλετικής ψυχής, των Εθνικών αναζητήσεων. Είναι ζήτημα εθνικό και γι' αυτό ο Πολιτισμός αποτελεί την πνευματική ταυτότητα ενός Λαού. Ο Πολιτισμός ως η δυναμική εκείνη έκφραση της εθνοφυλετικής ταυτότητας, διαιρείται σε επιμέρους θέματα, ένα εκ των οποίων είναι και το Δίκαιο. Υπηρετώντας έναν σημαντικό σκοπό, το Δίκαιο καλείται να οργανώσει τις ανθρώπινες κοινωνίες, να καθυποτάξει τα πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου και τέλος να διασφαλίσει την δημόσια τάξη με στόχο την πορεία της κοινωνίας προς την Πρόοδο, τη Δημιουργία και την Ανάπτυξη. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ένας Λαός την Ηθική, καθορίζει και τη φύση του Δικαίου.