Οι πιο όμορφες και οι πιο σκληρές ιστορίες αυτού του κόσμου είναι οι αληθινές. Η ιστορία που έχει τον τίτλο αυτού του κειμένου, είναι η τελευταία αληθινή ιστορία της Ελλάδος. Και είναι φυσικά μια ιστορία που τα έχει όλα: Ελευθερία και σκλαβιά, δίκαιο και άδικο, αγώνες και αίμα. Πόλεμο και αντάρτικο, μάχες και εκτελέσεις, άγγλους και τούρκους. Φόνους και δολιοφθορές, οπλισμό ευφάνταστο, τυφέκια και αυτοσχέδια sten, kalashnikov και εκρηκτικά πρωτόγονα, που άλλα έπλητταν τον εχθρό και άλλα έπαιρναν μαζί τους ψυχές συντρόφων.
Η ιστορία της Ε.Ο.Κ.Α. κλείνει μέσα σε όλες της τις σελίδες τη μαύρη σκιά του θανάτου. Την οσμή του καμένου πτώματος, τα τσακισμένα από τις σφαίρες κορμιά, τους σπασμένους στις κρεμάλες λαιμούς. Το κλάμα της μάνας και το νωπό χώμα στους τάφους. Την αληθινή ιστορία της Ε.Ο.Κ.Α. δεν τη φωτίζει ούτε μία ακτίνα από τη λάμψη των “illustration” επετείων, των παρελάσεων και των εθνικών τελετών. Δεν την αγάπησε η ευαίσθητη φύση των ποιητών, παρ’ όλο που μεγάλες λυρικές εξάρσεις – οι τελευταίοι στίχοι του Παλληκαρίδη – γεννήθηκαν μαζί με το σκληρό τέλος των παιδιών της, Η ιστορία της Ε.Ο.Κ.Α. είναι μαύρη όπως ο θάνατος, και κόκκινη όπως το χαμένο αίμα. Μαυροκόκκινη όπως το λάβαρο στην κεφαλή της παράταξης.
Η Ελλάδα του σήμερα δεν έχει ανάγκη να μάθει την ιστορία της Ε.Ο.Κ.Α. Έτσι εγωιστικά και αλλοπρόσαλλα τραβάει τον δικό της δρόμο, κυνηγώντας μόνο την εφήμερη ευδαιμονία που σχεδόν ποτέ της δε βρίσκει. Κυνηγώντας το τίποτα και αγγίζοντας το μηδέν. Για να κερδίσει – στην καλύτερη περίπτωση – μια επίφοβη ησυχία, ένα περιστασιακό βόλεμα, μία περιστασιακή και με το ζόρι επικάλυψη της ανάγκης. Η Ελλάδα του σήμερα δεν έχει ανάγκη να μάθει την ιστορία της Ε.Ο.Κ.Α.
Πολλοί είναι αυτοί που παρομοιάζουν – δικαίως – τον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. με τον αγώνα των λαών της Μέσης Ανατολής. Ταυτίζουν το σκληρό, ανελέητο και άρτια οργανωμένο αντάρτικο των Κυπρίων Αγωνιστών, με το σύγχρονο αντάρτικο στο Κουρδιστάν και την Παλαιστίνη. Και αυτοί άοπλοι ενάντια σε πάνοπλους. Και αυτοί μικροί και ταπεινοί χτυπούν κατά μέτωπο αυτοκρατορίες. Και αυτοί δίκαιοι, πολεμούν τους άδικους. Σηκώνουν κεφάλι απέναντι στους κυρίαρχους του κόσμου. Και φεύγουν πιστοί, απελευθερωμένοι και βέβαιοι πως θα συναντήσουν την δική τους Αλήθεια και τον δικό τους Θεό.
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι η Ε.Ο.Κ.Α. των ημερών μας. Δεν ονειροβατούμε πέρα απ’ τα μέτρα των δυνάμεών μας, πλην όμως φιλοδοξούμε να βαδίσουμε στον δρόμο των αιώνιων προτύπων. Η Χρυσή Αυγή διαθέτει τους πιστούς της στρατιώτες και συνεχίζει τον μοναχικό της Αγώνα, με τον ίδιο και απαράλλακτο διπλό στόχο: την ΕΛΥΘΕΡΙΑΝ και την ΕΝΩΣΙΝ.
