Δε μπορεί όμως να υπάρξει «πράσινος καπιταλισμός». Ο καπιταλισμός ή θα καταστραφεί ή θα μας πνίξει στο βούρκο του.Ένα σχεδόν χρόνο μετά τις πρωτοφανείς πυρκαγιές στην Πάρνηθα και την Πελοπόννησο, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ασχοληθούμε με τα όσα ακολούθησαν τις εγκληματικές αυτές ενέργειες. Η πιο μοδάτη φράση που ξεστομιζόταν εκείνη την περίοδο ήταν η περιβόητη «οικολογική δημοκρατία», μια φράση μάλιστα που πρωτομοστράρισε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας.Καταρχάς, μια διαπίστωση: Ο ρόλος του προέδρου της Δημοκρατίας, πέραν του ανώτατου παρελασιάρχη του αστικού κράτους, είναι να λειτουργεί ως «προφυλακτήρας» κάθε φορά που το πολιτικό σύστημα αμφισβητείται έντονα από τον Λαό. Έστω και αν η αμφισβήτηση αυτή δεν έχει ουσιαστικά πρακτικό χαρακτήρα, αλλά παραμένει ασχημάτιστη από πλευράς ιδεών.
Τίποτα δεν αποκλείει οι Ιδέες να βρουν εκφραστικό χαρακτήρα και τότε, ίσως, δημιουργηθούν απρόβλεπτες και άρα δυσάρεστες καταστάσεις. Εδώ λοιπόν μπαίνουμε στο κυρίως ζητούμενο που έχει να κάνει με το ουσιαστικό περιεχόμενο των Ιδεών, καθώς δεν είναι όλες οι Ιδέες ίδιες και άρα το ίδιο επικίνδυνες για το σύστημα.Μια τέτοια ανώδυνη Ιδέα είναι και η περιβόητη «οικολογική δημοκρατία», που κινείται επιδέξια μεταξύ όλων των φιλοσυστημικών ιδεολογικών ρευμάτων, με τις απαραίτητες «επαναστατικές» εξάρσεις ενός ανεκδιήγητου διεθνισμού.
Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν οι διάφοροι επαγγελματίες της οικολογίας, που προτείνουν εκ του ασφαλούς ανεύθυνες και ανέξοδες «λύσεις». Είναι πολύ σημαντική για τη σταθερότητα και τη συνοχή του καθεστώτος αυτή η κατευθυνόμενη οικολογία. Αυτή η ορχήστρα της οικολογικής ευαισθησίας διευθύνεται από τα ΜΜΕ και από τη διεθνικιστική αριστερά, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως αποτελούν θεμέλιο της ανθελληνικής εξουσίας. Επειδή ο πολύς κόσμος σε τέτοιες περιπτώσεις δε δείχνει σε καμμιά περίπτωση εμπιστοσύνη στους πολιτικάντηδες, επιστρατεύονται οι εφεδρείες, με τα χειραγωγημένα ΜΜΕ να κάνουν όλο το κουμάντο και να τις διατάσσουν με αριστοτεχνικό τρόπο. Από τη μια μεριά οι διάφοροι επιτήδειοι των «πράσινων μπίζνες» και από την άλλη οι διάφοροι αφελείς με διάθεση εθελοντικής προσφοράς.
Μετά την καταστροφή της Πάρνηθας και της Πελοποννήσου, το κύριο μέλημα των ενορχηστρωτών της στημένης προπαγάνδας ήταν να μη χάσουν τον έλεγχο των όποιων εκδηλώσεως οργής και αγανάκτησης. Έτσι είχαμε τις ελεγχόμενες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, με την παντελή έλλειψη πολιτικών για ευνόητους λόγους και «ακτιβιστική» διέξοδο που δεν οδηγεί πουθενά. Η ανησυχία, η αμφισβήτηση του απλού κόσμου πρέπει να διοχετευθεί σε ήρεμα κανάλια. Στους επαγγελματίες οικολόγους με τα βαρύγδουπα «παρατηρητήρια» και τη συνεχή προβολή. Στους γιαλαντζί επαναστάτες του διεθνισμού, που μέσω του οικολογισμού εξυπηρετούν τα φτηνά διεθνιστικά τους παιχνίδια. Σύμφωνα με τα ΜΜΕ, μόνο αυτοί ξέρουν, μόνο αυτοί μπορούν και πρέπει να μας πουν τί θα κάνουμε. Σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια, που βαδίζουν προς την κατεύθυνση που τους έχει προγραμματίσει ο κατασκευαστής τους.
Μέσα σ’ όλα αυτά υπάρχει και η επιθετική πρωτοβουλία εναντίον όσων έχουν πραγματικές οικολογικές ευαισθησίες, όμως τυχαίνει να μην ανήκουν ούτε στο φιλελεύθερο, ούτε στο μαρξιστικό στρατόπεδο, επομένως δε μετέχουν στο στημένο παιχνίδι του συστήματος. Με τις προπαγανδιστικές τους φωνές είναι σα να τους ακούμε να λένε πως «Δε φταίει το σύστημα, αλλά ορισμένοι ασυνείδητοι. Από την άλλη φταίει και ο Λαός γιατί δε δίνει στο περιβάλλον τη σημασία που πρέπει. Αν ενδιαφερόμασταν όλοι, τότε και οι εκάστοτε κυβερνήσεις θα έδειχναν μεγαλύτερη ευαισθησία. Έτσι, η οικονομική ανάπτυξη μπορεί να συνδεθεί αρμονικά με την προστασία του περιβάλλοντος. Δε χρειάζονται επικίνδυνες Ιδέες για ουσιώδεις επαναστάσεις, αλλά μοντέρνες αντιλήψεις για οικολογική ευαισθησία. Μερικές μούντζες και μπινελίκια στο Σύνταγμα, δυο γλάστρες στο μπαλκόνι και οι κυριακάτικες εξορμήσεις αναδάσωσης, μόλις οι οικολόγοι και τα ΜΜΕ σαλπίσουν το κάλεσμα, αρκούν».
Αυτές είναι πάνω κάτω οι προτάσεις τους. Πάντα μέσα στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας. Πάντα μέσα στο στημένο τους παιχνίδι, που έχει προκαθορισμένο αποτέλεσμα. Αυτός είναι ο «πράσινος καπιταλισμός». Ακίνδυνος, ανεύθυνος, ανέξοδος. Η «λύση» του αποζητά μερικά «μερεμέτια» στο σύστημα. Λίγο πράσινο παραπάνω, μερικοί ρύποι λιγότεροι, κάποια μέτρα προστασίας για την άγρια πανίδα, κ.ο.κ. και φυσικά προτροπή στον εθελοντισμό. Που αποτελεί στάχτη στα μάτια, παραμύθιασμα, ελεγχόμενη πολιτική και κοινωνική κατεύθυνση εγκλωβισμού στο σύστημα. Ασπιρίνη αντί για χειρουργική επέμβαση.
Αν δε δούμε τον αγώνα για την οικολογία πέρα από τα στενά περιβαλλοντολογικά πρότυπα των καθεστωτικών ιδεολογιών, τότε γινόμαστε κι εμείς συμπληρωματική δύναμη του συστήματος και στήριγμα των επιτηδείων που κονομάνε οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά από τη λαϊκή ευαισθησία.
Αναρτήθηκε από Σπάρτακος
