Όταν πριν από λίγες εβδομάδες, σχηματιζόταν το νέο αντιεθνικιστικό κυβερνητικό μέτωπο, κανείς δεν περίμενε ότι οι εξελίξεις θα ήταν τόσο γρήγορες.Αποδεικνύοντας το εύρος της επιρροής του ευρωατλαντισμού στην κατακερματισμένη από τους βομβαρδισμούς Σερβία, οι σημερινοί ηγέτες του «Σοσιαλιστικού Κόμματος (SPS)» -το κόμμα που ίδρυσε ο αποθανών κατηγορούμενος στην Χάγη για «εγκλήματα πολέμου», Μιλόσεβιτς-, με δικαιολογία την διαφωνία τους με την σταθερή αντίθεση των Εθνικιστών του «Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος (SRS)» στην «Ε».Ε., προχώρησαν στην συγκρότηση κυβέρνησης με τους δυτικόφιλους φιλελεύθερους του προέδρου της Σερβίας, Τάντιτς.
Μαζί μάλιστα με τους σοσιαλιστές, προεκλογικά και μετεκλογικά συνασπίστηκαν και τα άλλα κατάλοιπα του τιτοϊσμού, όπως το κόμμα των απόστρατων, γεγονός που σημαίνει ότι οι σοσιαλιστές, εκμεταλλευόμενοι την κληρονομιά του Μιλόσεβιτς, τους χρησιμοποίησαν σε συνδυασμό για να αντλήσουν εκλογική δύναμη με πατριωτική ρητορική. Και με αυτό τον τρόπο, απορρόφησαν τμήμα των Σέρβων που όντας απογοητευμένοι και αντιδρώντες για την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου, θα υποστήριζαν τους Εθνικιστές, δίνοντάς τους την απαραίτητη εκλογική ώθηση ώστε να καταλάβουν αυτόνομα την εξουσία.
Κατόπιν τούτου, και με δεδομένη την ένταξη των σοσιαλιστών στο στρατόπεδο των «ευρωπαϊστών», έτσι όπως αυτή εκφράστηκε από τον ίδιο τον προϊστάμενο του κόμματός τους, Ίβιτσα Ντάτσιτς (που σήμερα είναι και… υπουργός εσωτερικών!!!), δηλώνοντας: «Με τους Εθνικιστές, δεν υπάρχει κοινή άποψη όσον αφορά θέματα-κλειδιά, όπως η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», οι εξελίξεις με την σύλληψη του καταζητούμενο Ράντοβαν Κάρατζιτς, μόνο σαν κεκαλυμμένα αναμενόμενες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Οι Εθνικιστές, είχαν ήδη συγκρίνει την δήλωση των σοσιαλιστών, με την πάγια θέση της «Ε».Ε. που μέσω του επιτρόπου Όλι Ρεν, έχει καταστήσει σαφές ότι «η ευρωπαϊκή πορεία της Σερβίας, περνά μέσα από την έκδοση στα διεθνή δικαστήρια, των Κάρατζιτς και Μλάντιτς», προέδρου και στρατηγού των Σέρβων της Βοσνίας αντίστοιχα.
Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς, συνέδεσε το όνομά του με τον Σερβικό Εθνικισμό, μη όντας ο ίδιος εξ’ αρχής Εθνικιστής, αλλά εκ των πραγμάτων. Η οικογένειά του, κατάγεται από το Μαυροβούνιο (ανατολική Ερζεγοβίνη) κι ο πατέρας του ήταν μέλος των βασιλοφρόνων πατριωτών Τσέτνικς, γεγονός που επί του κομμουνιστικού καθεστώτος του δικτάκτορα Τίτο, τον οδήγησε στην φυλακή για το μεγαλύτερο μέρος που ο γιός του Ράντοβαν, διήνυε την παιδική και νεανική του ηλικία. Συνιδρύοντας και προεδρεύοντας του «Σερβικού Δημοκρατικού Κόμματος», με το οποίο κατόρθωσε να κερδίσει την εύνοια των Σέρβων της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και εκείνων που ζουν στην σημερινή επικράτεια της Κροατίας, οι οποίοι και τον ανέδειξαν σε ηγέτη τους. Βρέθηκε αντιμέτωπος με τον κατακερματισμό της Γιουγκοσλαβίας και κυβέρνησε από το 1992 ως το 1996, το ανεξάρτητο κράτος της Βοσνίας, το οποίο τυραννήθηκε από εσωτερικές πολεμικές συρράξεις και την εφαρμογή έντονων στρατιωτικών πιέσεων εξωγενών παραγόντων (ΟΗΕ, Κροάτες, ΗΠΑ). Στάθηκε σθεναρά κι αδιαλείπτως στο πλευρό των Σερβοβόσνιων, απέναντι των επιβουλών του ευρωατλαντισμού που χρησιμοποιούσαν τους Κροάτες και τους μουσουλμάνους κατοίκους για να παρέμβουν σκανδαλωδώς στο εσωτερικό της χώρας εναντίον του.
Κι αυτό ήταν που τελικά, τον κατέστησε προστάτη του λαού του, στα μάτια της πλειονότητας των Σέρβων της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας.Ενώ για τους αντιπάλους του θεωρείται «εγκληματίας», για τους περισσότερους ομοεθνείς του είναι σχεδόν Ήρωας και ταυτίζεται απόλυτα -σε μεγαλύτερο βαθμό κι από τον ίδιο τον Μιλόσεβιτς-, με τις δυσοίωνες περιπέτειες και τον αγώνα του Έθνους του τα τελευταία αυτά χρόνια, διότι εν μέσω σοβαρών ένοπλων συγκρούσεων εκείνος στάθηκε πράγματι στο ύψος ενός Εθνικού κυβερνήτη. Χαρακτηριστικό της λαϊκής εκτίμησης που έχαιρε, είναι πως μέχρι την σύλληψή του (που κρατήθηκε κρυφή για 3 ημέρες), παρότι δεν διέθετε κάποιο μέσον ή εξουσία, κινούταν ελεύθερα στην Σερβία όντας καταζητούμενος, ενώ αναφέρθηκε πως στο καφενείο που σύχναζε αλλά και το νοσοκομείο που εργαζόταν με ψεύτικη ταυτότητα, υπήρχε αναρτημένο… το πορτρέτο του!
Αυτό μάλιστα, έκανε τις περασμένες φιλελεύθερες κυβερνήσεις, να μην έχουν το πολιτικό σθένος για την σύλληψή του, καθώς το κόμμα του προηγούμενου πρωθυπουργού της Σερβίας, Κοστούνιτσα, ήταν το «Σερβικό Δημοκρατικό κόμμα» -δηλ το αντίστοιχο του δικού του στην Βοσνία, στην σημερινή επικράτεια της Σερβίας. Σημειώνεται μάλιστα, ότι ο Κοστούνιτσα και το επιτελείο του που αποτελείται από «ευρωπαϊστές» κι ανήκει στην «μετριοπαθέστερη», φιλελεύθερη πτέρυγα, ενώ ο Κάρατζιτς προέδρευε μέχρι το 1996 με έντονο πατριωτισμό κι πολιτική αντίθετη του «ευρωπαϊσμού».
Η σύλληψή του, έγινε εν μέσω θριάμβων των περισσοτέρων υποτακτικών των ΗΠΑ, μέσα αλλά κι έξω από την Σερβία. Στην Ελλάδα την χαιρέτησε το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥ.ΡΙΖΑ. και η υπουργός εξωτερικών, Ντ.Μπακογιάννη, που δήλωσε ότι «η Σερβία σταθερά κλείνει το κεφάλαιο του προβληματικού παρελθόντος και μπαίνει με μια νέα δυναμική στην ευρωπαϊκή της πορεία. Και αυτό κατά την άποψή μας είναι ιδιαίτερα θετικό». Την ίδια ώρα, οι Εθνικιστές στην Σερβία προχωρούσαν σε έντονες διαμαρτυρίες έξω από το Κοινοβούλιο, αλλά και την πρεσβεία της Τουρκίας ενώ χαρακτήρισαν «ειδεχθή προδοσία» την σύλληψη του Σερβοβόσνιου ηγέτη. Οι διεθνιστές και τα ανδράποδα της ευρωατλαντικής δύσης, πιστεύουν πως κατάφεραν να πλήξουν καίρια το Εθνικιστικό ρεύμα της χώρας. Η πορεία όμως του Εθνικισμού στην Σερβία, αποδεικνύει ότι είναι ένα ρεύμα που δεν πλήττεται με τέτοιες διώξεις. Αντιθέτως, αναζωπυρώνει καθώς αυτό που συμβαίνει είναι πτώση του όποιου προσωπείου διαθέτει, το καθεστώτος-διώκτης τους…
Αναρτήθηκε από Σπάρτακος
