Ο πατριωτισμός είναι ένα υγιές συναίσθημα και ένα έμφυτο ένστικτο κάθε συνειδητοποιημένου λαού. Ωστόσο, από μόνος του ο πατριωτισμός δεν είναι αυτοσκοπός. Η αντίληψη ενός πατριωτισμού συμβιβασμένου, «χωρίς να φτάνει στα άκρα» (όπου «άκρα»: ο αυτονόητος αγώνας για την Πατρίδα) είναι ένας ψευδεπίγραφος «πατριωτισμός» που επινόησαν οι αστοί και που είναι άμεσα συνυφασμένος με την, ούτως ή άλλως, μαλθακή ψυχοσύνθεσή τους.Δε θα διστάζαμε να υποστηρίξουμε ότι αυτού του είδους ο αστικός «πατριωτισμός» (που εν τέλει μόνον πατριωτισμός δεν είναι) αποτελεί βασικό εχθρό της Κοσμοθεωρίας μας, ίσως ακόμη πιο ύπουλο κι απ’ αυτόν τον μαρξιστικό και καπιταλιστικό διεθνισμό. Γιατί ενώ ο δεύτερος είναι απροκάλυπτος και άρα, αναγνωρίσιμος, ο πρώτος «φλερτάρει» επικίνδυνα με τις ιδέες μας, διαβρώνοντας την πίστη μας και τσακίζοντας την θέλησή μας.
Ο «πατριωτισμός» των αστών, που ενίοτε αντλεί τις ρίζες του από το Σύνταγμα και άλλες φορές από μια απροσδιόριστη «πολιτισμική παράδοση», δεν είναι παρά το άλλοθι που εφηύρε η αστική τάξη, για να «δικαιολογήσει» την απραξία της, τον ενδοτισμό της και φυσικά την δειλία της. Αυτόν τον «πατριωτισμό» πλασάρουν μάλιστα οι στυλοβάτες του Συστήματος στον απλό λαό, σε αντιπαραβολή με τον «επικίνδυνο εθνικισμό» στον οποίο, σε ορισμένες κρίσιμες στιγμές, καταφεύγει ο όχλος αυθορμήτως.Ο «πατριωτισμός» που επικαλείται το Σύστημα, είναι βαθύτατα ανειλικρινής και υποκριτικός. Δεν έχει καν σχέση με την ιερή έννοια της Πατρίδας, αφού δεν είναι παρά ένας συγκεκαλυμμένος συντηρητισμός, απόλυτα εχθρικός σε κάθε ιδέα Επανάστασης. Ο αστός «πατριώτης» ταυτίζει τον πατριωτισμό με ο,τιδήποτε σχετίζεται με τα άμεσα, προσωπικά του συμφέροντα. Ο «ρατσισμός» του, τον οποίο συχνά επικαλούνται οι «προοδευτικοί», δεν έχει καμία σχέση με την αυτονόητη αποδοχή της έννοιας της Φυλής, αλλά είναι ένας φτηνός και χυδαίος «ρατσισμός», αποκομμένος από κάθε πολιτική αντίδραση ενάντια στην πληθυσμιακή αλλοίωση.Ο αστός «πατριώτης» θεωρεί ότι εκπληρώνει το «χρέος» του στην Πατρίδα, με το να λουφάρει τη θητεία του σε κάποιο στρατιωτικό γραφείο, όμως η ιδέα τού να αγωνιστεί με οποιονδήποτε τρόπο ενάντια στο εθνικό ξεπούλημα και την κοινωνική αδικία, του προκαλεί αλλεργία. «Αυτά είναι για τους πολιτικούς, εγώ είμαι φιλήσυχος άνθρωπος. Σιγά μη βγαίνω και στους δρόμους, εγώ θα σώσω την Ελλάδα;», ισχυρίζεται φιλάρεσκα ο ελλαδίτης αστός. Είναι σαφές ότι οι Αρχές της Ιδεολογίας μας βρίσκονται στον αντίποδα του ιδεολογήματος τού αστού, που όχι απλώς δεν μας εκφράζει, αλλά αποτελεί τον πιο επικίνδυνο εχθρό αυτών που πιστεύουμε.
Εμείς δεν επιθυμούμε κάποια «βελτίωση» τών -ούτως ή άλλως- σαθρών δομών του υπάρχοντος Συστήματος. Αντιθέτως αγωνιζόμαστε για την ανατροπή του, ως μίας βασικής προϋπόθεσης για την Αναγέννηση του λαού μας. Ο καρκίνος δεν θεραπεύεται με ασπιρίνες. Έτσι και ένα εκ φύσεως αρρωστημένο, σαπισμένο και προδοτικό καθεστώς δεν «διορθώνεται» με ψευδοπατριωτικές πομφολύγες, ούτε «καλλωπίζεται» με τις όποιες -δήθεν εθνικοπατριωτικές- δηλώσεις των διεφθαρμένων εκπροσώπων του.Ο «πατριωτισμός» τών αστών είναι απλά το άλλοθι της αδράνειας, μια πρόσκαιρη μόδα που περιστασιακά εξυπηρετεί το ατομικό τους συμφέρον. Ο αστός «πατριώτης» είναι ο «καλός νοικοκύρης», που δε διστάζει να ψηφίσει τα εθνοπροδοτικά κόμματα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, αρκεί να του αποφέρουν κάποιο όφελος- κάποιον διορισμό, σ’ αυτόν ή στο παιδάκι του. Ο αστός δεν θα ψηφίσει καν κάποιο κόμμα της Αριστεράς, όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά για το ότι δεν θέλει με τίποτα να χάσει την πολυπόθητη ησυχία του και την ασφάλεια (;!) που του προσφέρουν τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα.
Ως Εθνικιστές Επαναστάτες, είμαστε αμείλικτοι πολέμιοι αυτής της αστικής ερμηνείας του πατριωτισμού, και οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε σθεναρά σε αυτή τη διαστρεβλωμένη οπτική του. Ο δικός μας Πατριωτισμός είναι πάνω απ’ όλα Στάση Ζωής, Αίσθημα Ευθύνης, είναι Μαχητικός, Κοινωνικός, αντικαθεστωτικός και ασυμβίβαστα Επαναστατικός.
Αναρτήθηκε από Σπάρτακος
