Ο συναγωνιστής και βουλευτής Μαγνησίας Παναγιώτης Ηλιόπουλος κατά την ομιλία του για τον προϋπολογισμό αρχικά σχολίασε το κάψιμο της Αθήνας από μερικές δεκάδες παρακρατικούς, με την ανοχή του Σύριζα και της Αστυνομίας.
Σχετικά με τον προϋπολογισμό τόνισε πως «Ακόμα και ένας πρωτοετής, ένας αδαής με τα οικονομικά, θα καταλάβαινε ότι ο προϋπολογισμός της χώρας θα πρέπει να είναι ισοσκελισμένος. Δηλαδή, ό,τι παράγουμε, αυτό καταναλώνουμε, αυτό ξοδεύουμε.
Εμείς τα τελευταία, λοιπόν, σαράντα χρόνια σαν χώρα υπερδανειζόμαστε, όχι όμως για να ρίξουμε λεφτά στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, όχι για να ρίξουμε λεφτά σε επενδύσεις, που θα φέρουν χρήματα στην πατρίδα μας, αλλά για να πηγαίνουν τα χρήματα που δανειζόμαστε σε τσέπες κάποιων, να φουσκώνουν τους λογαριασμούς του εξωτερικού σε κάποιους, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια ζουν εις βάρος των υπολοίπων Ελλήνων και σε τελική ανάλυση, μπαίνοντας σε ένα φαύλο κύκλο, μία περιδίνηση να δανειζόμαστε για να ξεχρεώνουμε τα προηγούμενα δάνεια και τα τοκοχρεολύσια.»
Εν συνεχεία παρουσίασε στοιχεία σχετικά με τα νέα δυσβάστακτα φορολογικά μέτρα κατά των Ελλήνων που περιέχονται στον μνημονιακό προϋπολογισμό της συγκυβέρνησης Σύριζα - Ανέλ, σε σχέση με τα κονδύλια που προορίζονται για τις ανέσεις των λαθρομεταναστών.
Έκλεισε την ομιλία του με κάτι που απασχολεί πάρα πολύ τους Έλληνες, με μια απόφαση του Ιωάννη Μεταξά να μην αναγνωρίσει ένα χρέος το 1936. Μάλιστα διάβασε ακριβώς, ένα κείμενο του 1938 που είναι επίκαιρο όσο ποτέ: «Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη».
