Σαν σήμερα την 1η Αυγούστου 1973 πέθανε ένας από τους μεγαλύτερους προδότες της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, ο Νίκος Ζαχαριάδης. Σε αντίθεση με την επίσημη ανακοίνωση εκείνης της εποχής, ότι έπαθε καρδιακή προσβολή, η αλήθεια βγήκε στο φως αρκετά χρόνια αργότερα, καθώς έγινε γνωστό ότι ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε, μην αντέχοντας άλλο τη μιζέρια και τις κακουχίες στο απόκοσμο Σουργκούτ της Σιβηρίας.
Αναμφίβολα ο Ζαχαριάδης ήταν ένα μεγάλο μυαλό. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν και ένας μεγάλος προδότης, πιστό σκυλί της Σοβιετικής Ένωσης και του ίδιου του Στάλιν προσωπικά. Γι΄ αυτό άλλωστε, διορίστηκε Γ.Γ του ΚΚΕ το 1931, σε ηλικία μόλις 29 ετών, κατευθείαν από τη Μόσχα. Κατά τη διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου, όπου ήταν έγκλειστος στις φυλακές της Κέρκυρας, έστειλε τρεις επιστολές σχετικά με τον πόλεμο αυτόν. Από τις τρεις αυτές επιστολές μόνο η πρώτη είναι ευρέως γνωστή και διαδεδομένη στο πανελλήνιο. Αυτό συμβαίνει γιατί με τα γραφόμενά του ο Ζαχαριάδης συντασσόταν με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου στην αντίσταση προς τον Ιταλό εισβολέα. Αντιθέτως, οι δυο επόμενες επιστολές δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό, ακριβώς επειδή μετά το «τράβηγμα του αυτιού» από τη Μαμά Μόσχα και τη Γ΄ Διεθνή, για τη λάθος στάση του απέναντι στο «Σύμφωνο Ρίμπεντροπ- Μολότωφ» το περιεχόμενο των επιστολών αυτό είναι εντελώς κατάπτυστο και προδοτικό, αποκαλώντας «κατακτητικό» το έπος της Β. Ηπείρου!
Με την είσοδο των Γερμανικών Στρατευμάτων στην Ελλάδα μεταφέρεται στο Νταχάου, από το οποίο απελευθερώνεται στα τέλη Απριλίου του 1945. Σε αντίθεση με την εικόνα άλλων κρατουμένων στο συγκεκριμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης ο Ζαχαριάδης επιστρέφει τετράπαχος, καλοταϊσμένος και υγιέστατος. Τη στιγμή μάλιστα, που τον Αύγουστο του 1944 οι Γερμανοί είχαν εκτελέσει τον ηγέτη του Κ.Κ. της Γερμανίας Έρνστ Τέλμαν, είναι απορίας άξιον πώς άφησαν ζωντανό τον Ζαχαριάδη. Επομένως, το ενδεχόμενο συνεργασίας του Ζαχαριάδη με τους δεσμώτες του, προκειμένου να σώσει το τομάρι του, αποτελεί ένα πολύ σοβαρό ενδεχόμενο.
Ο τύπος αυτός έχει το σημαντικότερο μερίδιο ευθύνης για τα τραγικά συμβάντα της περιόδου 1946-1949, ενώ μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου και τη συντριβή των συμμοριτών καταφεύγει στο παραπέτασμα. Μνημείο εθνικής προδοσίας και καταισχύνης θα μείνει η απίστευτη ανακοίνωση της 30ης Ιανουαρίου 1949, όπου με ανακοίνωση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (το στρατιωτικό σκέλος του ΚΚΕ) υπάρχει ξεκάθαρη υπόσχεση για ίδρυση σλαβομακεδονικού κράτους στην περίπτωση νίκης του ΚΚΕ! Η αποσταλινοποίηση του 1956 θα έχει τις ανάλογες επιπτώσεις και στο ελληνόφωνο τμήμα του. Το πιστό μαντρόσκυλο του Στάλιν θα καθαιρεθεί από την ηγεσία του Κόμματος (στην 6η πλατειά ολομέλεια της Κ.Ε στη Ρουμανία) και θα γνωρίσει την τύχη που αυτός για 25 ολόκληρα χρόνια επεφύλασσε στους εσωκομματικούς του αντίπαλους: εξευτελισμούς, χλευασμούς, εξορίες, εσωκομματικές αποκαθηλώσεις.
Θα περάσει τόσο καλά στον σοβιετικό «παράδεισο», ώστε με επιστολή του στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα θα επιζητήσει να γυρίσει στην Ελλάδα για να δικαστεί! Προτιμούσε, δηλαδή, να είναι έγκλειστος ή ακόμα και να εκτελεστεί, στη «μοναρχοφασιστική Ελλάδα» από το να συνεχίσει να υπομένει το μαρτύριό του στην «πατρίδα όλων των προλετάριων». Ευρισκόμενος πλέον, σε 24ωρη παρακολούθηση και απελπισμένος έστειλε λίγο πριν αυτοκτονήσει μια προειδοποιητική επιστολή, μήπως και εισακουσθούν οι επικλήσεις του. Επί ματαίω… Το θλιβερό αυτό απομεινάρι του άλλοτε κραταιού ηγέτη του ελληνικού τμήματος του διεθνούς κομμουνισμού, εγκαταλελειμμένος από χρόνια ακόμη και από τη σύζυγό του Ρούλα Κουκούλου, η οποία τον αποκήρυξε (!) το 1957 όταν εκείνος είχε διαγραφεί από το κόμμα, θα αυτοκτονήσει σαν σήμερα πριν από 40 χρόνια.
Σήμερα το πρωί η νέα ηγετική κλίκα του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ανεπάγγελτο και παιδί του κομματικού σωλήνα, Δημήτρη Κουτσούμπα, διεξήγαγε πολιτικό μνημόσυνο επί τη ευκαιρία του θανάτου του. Γι΄ αυτόν, δηλαδή, που για 55 ολόκληρα χρόνια θεωρούσε, με επίσημες αποφάσεις του, «προδότη», «αριστεριστή», «όργανο του ταξικού εχθρού», «φραξιονιστή», «οπορτουνιστή», «αντιδιεθνιστή», «σεχταριστή», «αντικουκουέ», «τυχοδιώκτη», κ.λ.π. Το σαφές ερώτημα είναι ότι αφού το Κόμμα «τον αποκαθιστά» δεν θα έπρεπε αυτομάτως να καταδικαστεί η μνήμη αυτών που τον κατηγόρησαν; Τότε, όμως, πολλές «αγιοποιημένες» μορφές του ΚΚΕ θα έχαναν τον «σοβά» τους. Όσο για τις πιθανές αθλιότητες που μπορεί να ακουστούν από τα απομεινάρια του ΚΚΕ, ότι ασελγούμε στη μνήμη ενός νεκρού, τους απαντούμε ότι πρόλαβαν επί δεκαετίες και το έκαναν επιμελημένα οι ίδιοι. Τουλάχιστον, Εμείς, είμαστε συνεπείς και δεν κάναμε ποτέ πίσω ούτε κατά ελάχιστον στον χαρακτηρισμό μας προς το πρόσωπο του Ζαχαριάδη ως προδότη της Πατρίδας του.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
