Πόλεμος Πατήρ Πάντων

ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥ
 
Βία και πόλεμος. Λέξεις που προκαλούν. Κινούν το ενδιαφέρον. Η πλειοψηφία των ανθρώπων τις θέτει δίχως δεύτερη σκέψη στα απορριπτέα μέσα. Τις καταδικάζουν απερίφραστα. Tις  αποστρέφονται.
Η βία και ο πόλεμος συνήθως ταυτίζονται με τις αδικίες, τις ανισότητες και διάφορα άλλα δεινά. Θεωρούνται ως απεχθή μέσα. Ρηχή προσέγγιση. Αυτό μάλλον οφείλεται στη συνεχή τάση για απλούστευση Εννοιών και Αρχών, οι οποίες κατείχαν σημαντική θέση στην Ελληνική θεώρηση των πραγμάτων. Οφείλεται ακόμη στην  παραποίηση εννοιών, η οποία συντελείται στο διάβα του χρόνου. Ίσως γιατί η σημασία της βίας και του πολέμου, είναι πολύ λεπτή για να διατηρηθεί αλώβητη μέσα από την απλουστευτική τάση του ανθρώπινου νου.

 
ΠΟΛΕΜΟΣ
 Πόλεμος, κατά τα αυστηρά εννοιολογικά πλαίσια της λέξεως, είναι η κίνηση, η σύγκρουση δυνάμεων και καταστάσεων. Άλλωστε η λέξη ως παράγωγο του ρήματος πέλομαι(= κινούμαι) δηλώνει τη κίνηση, τη διαδοχή, την πάλη. Πόλεμος υπάρχει από την αρχή του κόσμου και θα υπάρχει όσο θα υπάρχει ζωή. Ο πόλεμος εκδηλώνεται συνεχώς και παντού. Δύναται δε να λάβει πλήθος μορφών. Από την πιο απλή σύγκρουση καταστάσεων μέχρι την πιο γνωστή, η οποία δεν είναι άλλη από τη ένοπλη σύγκρουση Εθνών και Φυλών.
 
Για εμάς τους Εθνικιστές ο πόλεμος δεν είναι το ζητούμενο, ούτε το επιδιώκουμε, όπως συνηθίζουν να θεωρούν αρκετοί από τους επικριτές μας. Ο πόλεμος, ως ένοπλος αγώνας, είναι το τελευταίο μέσο που πρέπει να λάβει χώρα, διότι στον πόλεμο, χάνονται οι άριστοι των αρίστων. Σε μια τέτοια κατάσταση, ο άνθρωπος εκθέτει τα ψυχικά του γνωρίσματα. Εξωτερικεύει τις Αρετές του και το Ήθος του. Σε ένα πόλεμο, ένα Έθνος δύναται να απωλέσει το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό του, διότι οι άριστοι στο πνεύμα θα θυσιάσουν ό,τι έχουν για χάρη του συνόλου. Αντίθετα ούτε τον αποφεύγουμε όταν διακυβεύεται η Τιμή του Έθνους, η Ελευθερία και η Ανεξαρτησία. Όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, «καλύτερα ένας πόλεμος, παρά μια ατιμωτική ειρήνη. Για εμάς, δεν υφίσταται το ψευδό δίλλημα «Ειρήνη ή πόλεμος». Αυτού του είδους τα διλλήματα δεν συνάδουν με την εθνικιστική αντίληψη. Για τους Εθνικιστές, κριτήριο της ενάρξεως κατάστασης πολέμου ή κήρυξης ειρήνης είναι το Εθνικό συμφέρον. Το δίκαιο του Έθνους και της Πατρίδας θα υποδείξει τι στάση πρέπει να τηρηθεί. Σε μια δεδομένη στιγμή ένας πόλεμος μπορεί να αποβεί ολέθριος, ή αντίστοιχα μια ειρήνη μπορεί να ατιμάσει το Λαό και την Αξιοπρέπειά του. Το Εθνικό συμφέρον τίθεται υπεράνω όλων. Γενικώς ο πόλεμος δεν μπορεί να αποφεύγεται ή να επιδιώκεται, διότι είναι μια φυσική πραγματικότητα. Ως εκδήλωση κίνησης και δράσης των ανθρώπων και γενικώς των όντων είναι μια πραγματικότητα και έτσι μόνο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Μια χαρακτηριστική εικόνα που δίνει να καταλάβει κανείς τη σχέση πολέμου και ειρήνης είναι το σχετικό αριστούργημα τέχνης, ο «αναπαυόμενος Άρης» που απεικονίζει τον θεό έτοιμο να αναλάβει το σπαθί του και στα πόδια του παίζει ο θεός Έρωτας σε βρεφική ηλικία. Ο συμβολισμός είναι προφανής:  Για να ζήσει κανείς ελεύθερα, να χαρεί τις ομορφιές της Ζωής, θα πρέπει πρώτα να είναι έτοιμος να αγωνισθεί ώστε να τις εξασφαλίσει. Τα αγαθά, άλλωστε κόποις κτώνται.

ΒΙΑ
Βία είναι, η αναγκαστική επιβολή μιας κατάστασης. Η βία στην αρχαία Ελληνική μυθολογία ήταν θεότητα. Κατά τον Ησίοδο (Θεογονία) ήταν τέκνο της Στυγός και του Πάλλαντα. Ήταν δε, οι δορυφόροι του Διός. Αυτή την ιδιότητα την απέκτησαν μετά τη βοήθεια που προσέφεραν στους Θεούς στον αγώνα τους με τους Τιτάνες. Γενικώς η αρχαία Ελληνική μυθολογία βρίθει Αξιών και Εννοιών, οι οποίες προσωποποιούνται μέσω των ομώνυμων θεοτήτων. Κατά την αρχαιοελληνική θεώρηση σχεδόν κάθε συμπαντική έννοια προσωποποιούταν μέσω μιας θεότητας. Η Σοφία ενσαρκωνόταν  στο πρόσωπο της θεάς Αθηνάς, η Δικαιοσύνη στου Δία, η αναγκαστική επιβολή στης Βίας κ.ο.κ. Καμία κοσμική δύναμη δεν βρισκόταν στο κενό. Ακριβώς διότι, ότι συμβαίνει στον κόσμο είναι ακριβώς ό,τι υπάρχει και ό,τι βιώνουμε. Ακόμη και η μανία του πολέμου έβρισκε «πρόσωπο» στον θεό Άρη. Η μυθολογία, μέσα στην οποία λανθάνουν κωδικοποιημένες αλήθειες, αποκρυπτογραφεί την αρχαία ελληνική θεώρηση. Η Βία ήταν, είναι, και θα είναι μια Ανάγκη.

Η βία, το . απόλυτο κακό.
Η σημερινή εποχή έχει τη δική της ατζέντα. Όροι και έννοιες διαμορφώνονται από την τηλεόραση, από τους παγκόσμιους εξουσιαστές, από ηγέτες, από δημοσιογράφους, από τα ΜΜΕ. Παιδεία δεν υπάρχει. Και αν υπάρχει πρέπει να υπακούει στη μόδα του καθωσπρεπισμού. Στη σημερινή εποχή η βία είναι απολύτως καταδικαστέα. Είναι άσχετο και δεν έχει καμία σημασία για ποιο λόγο χρησιμοποιείται, με ποιο τρόπο κτλ. Στο άκουσμα της ενεργοποιείται το αντανακλαστικό των ενοχών. Όλοι σπεύδουν να καταδικάσουν. Να καταδικάσουν όμως, τι;

Στην κοσμοθεωρία του Εθνικισμού η Φύση κατέχει πρωτεύοντα ρόλο. Και η Βία είναι αυτή που έχει πρωτεύοντα ρόλο μέσα στη Φύση.  Βία είναι η γενεσιουργός δύναμη που διέπει όλες τις μορφές Ζωής, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Είναι εκείνη η δύναμη που δημιουργεί καταστάσεις και διαμορφώνει γεγονότα. Είναι η δύναμη που κινεί τα νήματα της Ζωής . Είναι αυτή που επιβάλλει ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Όταν ο άνεμος σπάει ένα δένδρο, στο δένδρο ασκείται βία. Όταν ένα αστέρι εκρήγνυται, τεράστια κομμάτια ύλης εκτινάσσονται στο διάστημα ικανά να καταστρέψουν οτιδήποτε βρίσκονται στην ακτίνα τους. Ασκείται βία. Όταν μια έγκυος τίκτει, υφίσταται βία. Όταν τα Έθνη πολεμούν, παράγεται βία. Όταν ένα λιοντάρι αρπάζει τη λεία του, υπάρχει βία. Όλες οι εκφάνσεις της Ζωής ενέχουν Βία. Τα όντα την ασκούν ή τη δέχονται . Μήπως θα έπρεπε να καταδικάσουμε τον άνεμο που σπάει το δένδρο ή το λιοντάρι που τρώει τη λεία του για να γίνουμε αρεστοί στους δήθεν πολιτικώς ορθούς; Μήπως θα έπρεπε να καταλύσουμε τους νόμους της Φύσης για να μην μας επικρίνουν οι «προοδευτικοί»;

Ως φυσική δύναμη η βία δεν καταδικάζεται. Κάτι τέτοιο είναι γελοίο. Η βία αντιμετωπίζεται. Αρχικώς την εξετάζουμε. Την ερμηνεύουμε. Ερευνούμε  τα αίτια εκδήλωσής της. Έπειτα την αντιμετωπίζουμε. Η χρήση βίας δύναται να είναι θετική, είτε αρνητική. Για παράδειγμα όταν ένας Λαός αμύνεται ενόπλως κατά του ξένου κατακτητή, η χρήση βίας που κάνει είναι θετική. Είναι δυνατόν να καταδικάζουμε τη βία, ακόμη και αν αυτή είναι απαραίτητη για την απόκτηση της Ελευθερίας;
Η Εθνεγερσία του 1821 ήταν ένας εθνοφυλετικός αγώνας έναντι των Οθωμανών κατακτητών. Η αποτίναξη του ξένου ζυγού εξεφράσθη μέσω βίας. Είναι δυνατόν να καταδικασθεί ο ένοπλος αγώνας των Ελλήνων για Ελευθερία επειδή ασκήθηκε βία; Αντίστοιχα η βία που μεταχειρίσθηκαν οι Οθωμανοί εναντίον του Ελληνικού γένους, δεν «καταδικάστηκε». Αντιμετωπίστηκε. Οι Έλληνες ήρωες δεν ακολούθησαν πολιτικώς ορθά μέσα. Τα γιαταγάνια έσπαγαν στις μάχες. Τα τουφέκια πήραν φωτιά. Οι Έλληνες δεν καταδίκασαν τους κατακτητές  στην Τριπολιτσά. Τους αντιμετώπισαν και τους εξολόθρευσαν για τα εγκλήματά τους. Το Ελληνικό Έθνος αγωνίσθηκε. Αντιστάθηκε. Και τελικώς  απελευθερώθηκε, έστω και ημιτελώς. Όταν επιβάλλεται μια κατάσταση αναγκαστικώς, είτε την καταδικάσουμε είτε όχι, αυτή θα υπάρξει. Ο σκοπός είναι η ανατροπή αυτής της καταστάσεως. Οι Πολεμιστές δεν «καταδικάζουν». Αγωνίζονται και νικούν.
Αυτό που καταδικάζεται όμως είναι η πρακτική, η βούληση. Μια βούληση δύναται να εκφρασθεί μέσω της βίας. Η βούληση καταδικάζεται, η βία αντιμετωπίζεται. Τα εγκλήματα, οι επεκτατικοί πόλεμοι, και όποια άλλα δεινά υπάρχουν δεν είναι υπόθεση βίας. Είναι υπόθεση βουλήσεως. Η βούληση γεννά τα γεγονότα, η βία απλώς τα εκδηλώνει.

 Ο διαχωρισμός.
Ως Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα υποστηρίζουμε δημοσίως ότι καταδικάζουμε τη βία ως μέσο πολιτικής. Δεν αντιφάσκουμε,  όπως θα ισχυριζόταν κάποιος διότι, αυτό σημαίνει πως καταδικάζουμε κάθε λογής αηδία που μας προσάπτουν οι φαύλοι πολιτικοί αντίπαλοί μας. Δεν πιστεύουμε πως θα λυθεί το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης με το να οργανώνονται επιθέσεις σε αλλοδαπούς. Π.χ, υπεύθυνοι ως ηθικοί αυτουργοί της λαθρομετανάστευσης, δεν είναι οι ίδιοι οι λαθρομετανάστες, αλλά το πολιτικό κατεστημένο, το οποίο υπακούει στις εντολές των διεθνιστικών κέντρων και της παγκοσμιοποίησης. Η διαμετακόμιση ανθρώπων από χώρα σε χώρα δεν δύναται να χρεωθεί στους ίδιους και δεν δικαιολογείται να πληρώνουν αυτοί τις συνέπειες που προκαλεί το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης. Υπό αυτήν την έννοια καταδικάζουμε τη «βία», διότι ως μέσο πολιτικής δεν είναι πρόσφορο καθώς ακόμη αντίκειται στο Ήθος μας. Είναι προφανής ο διαχωρισμός της βίας ως μέσου πολιτικής και της Βίας ως φυσικής δύναμης.

Η Βία, ως συμπαντική δύναμη αλληλεπιδράσεως, δεν καταδικάζεται. Ερμηνεύεται και αναλόγως αντιμετωπίζεται. Όπου υπάρχει ζωή, εκδηλώνεται και Βία. Η καταδίκη της βίας απεριφράστως, γενικώς και αορίστως είναι γνώρισμα των ηττοπαθών και των αγυρτών δημοκολάκων που προσπαθούν να  ενοχοποιήσουν κάθε υγιές αίσθημα επιβίωσης. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα ανθρώπινα γονίδια είναι εγωιστικά. Η προσπάθεια επιβολής μεταξύ των φορέων τους είναι η γοητεία της Ζωής και η συμμετοχή σε αυτόν τον αγώνα είναι αναπόφευκτη.

Θαλής, Τ.Ο Μαγνησίας