Βουλευτής λοιπόν και να φορτώνεσαι με τσουβάλια -αν μη τι άλλο ενδιαφέρον- και ήταν ένα καλό ερέθισμα να γνωρίσουμε καλύτερα από κοντά τον νέο βουλευτή της Χρυσής Αυγής. «Δουλεύω, μας λέει από πολύ μικρός όταν ξεκίνησα βοηθώντας τον πατέρα μου στο κατάστημα με άλευρα και ζωοτροφές. Η δουλειά εδώ είναι πράγματι σκληρή γιατί εκτός από το φόρτωμα και το ξεφόρτωμα έχει και μεγάλο τρέξιμο στα χωριά, αλλά και στα σπίτια της πόλης για τη διανομή των προϊόντων. Έχει δηλαδή και πολλά δρομολόγια. Από το μαγαζί αυτό ζουν σχεδόν δύο οικογένειες, όμως τώρα τελευταία λόγω κρίσης τα πράγματα δεν πάνε καλά και έχουμε πτώση του τζίρου γύρω στο 50% με αποτέλεσμα να δυσκολευόμαστε να τα βγάλουμε πέρα.
Τώρα το πώς βρέθηκα να είμαι βουλευτής, ούτε καλά- καλά και εγώ το συνειδητοποίησα ακόμα καθώς και για μένα ήταν μια έκπληξη που δεν περίμενα! Η Αθήνα δεν σου κρύβω ότι με τρομάζει λίγο, καθώς η ζωή μου αλλάζει και θα είμαι μακριά από τους φίλους μου, τους ανθρώπους της γειτονιάς, αλλά και από το αγαπημένο μου χόμπι που είναι το ψάρεμα. Βέβαια η δουλειά δεν είναι ντροπή και είμαι περήφανος που στη ζωή μου κουβάλησα και κουβαλώ τσουβάλια και όταν έρχομαι από την Αθήνα θα βγάζω το κουστούμι και θα ξαναφοράω τα αλευρωμένα ρούχα, βοηθώντας τον πατέρα μου.
Στη Χρυσή Αυγή εντάχθηκα το 1996 και κατάγομαι από κεντρώα οικογένεια. Όσο για τα περί «ναζισμού», αυτά δεν έχουν καμία σχέση με μένα και την οικογένειά μου. Ο παππούς μου, Ελευθέριος Αλεξόπουλος, συνελήφθη σε ηλικία 33 χρόνων έπειτα από ενέδρα, το 1944 στη Γιάννουλη γιατί μετέφερε εφόδια και τρόφιμα στους αντάρτες. Οι Γερμανοί προς παραδειγματισμό τον κρέμασαν στην πλατεία του χωριού, αφήνοντας το πτώμα του να αιωρείται για έξι ημέρες. Όσο για τους φίλους μου, αυτούς δεν τους κρίνω από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, αλλά από τον χαρακτήρα τους και τη συμπεριφορά τους και για μένα αυτά είναι που μετράνε. Και βέβαια έχω αριστερούς φίλους και όπως καταλαβαίνεις πέφτει και άγριο δούλεμα εκατέρωθεν... Αλίμονο αν έβαζα ταμπέλα στους ανθρώπους...».
Η συζήτηση με τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής σταματά απότομα, όταν στο μαγαζί εισβάλλει ξαφνικά ο 12χρονος γιος του που του ζητά με επιμονή να του ορίσει την ημερομηνία αγοράς για ένα καινούργιο κινητό... «Τα... βλέπεις, θα πει, άρχισαν κιόλας τα πρώτα... ρουσφέτια»!
Πηγή