Ως γνωστόν, πέρασε από την βουλή, με ισχυρή μάλιστα πλειοψηφία, ένα από τα χειρότερα νομοσχέδια που έχουν περάσει ποτέ. Το Μνημόνιο 2, η φυσική συνέχεια του Μνημονίου 1, που όχι μόνο συντελεί στην περαιτέρω «κινεζοποίηση» των Ελλήνων, αλλά επιπλέον εξασφαλίζει τα δικαιώματα των διεθνών τοκογλύφων επί του Ελληνικού Δημοσίου. Συγκεκριμένα, όπως είχαμε ξαναγράψει, το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων (PSI) διέπεται, πλέον επισήμως, από το Αγγλικό Δίκαιο δίνοντας δικαιώματα κατασχέσεως στους πιστωτές.
Τίποτε βέβαια δεν τελειώνει με μια ή δυο ψηφοφορίες. Οι υπογραφές και τα νομοθετήματα των δοσίλογων έχουν θέση μόνο στον κάλαθο αχρήστων της Ιστορίας. Δεν δεσμεύουν κανέναν και τίποτε, εφόσον το αμαρτωλό καθεστώς τους γίνει παρελθόν, μια για πάντα. Το μόνο που γίνεται επιβεβλημένο, πλέον, από το νέο Μνημόνιο και τη συνεπαγόμενη του νέα δανειακή σύμβαση είναι η παρουσία μιας Εθνικής Κυβερνήσεως που θα τα καταργήσει αμφότερα.
Η ψήφιση, όμως, του νέου Μνημονίου κατέδειξε εμφανώς την υποκρισία των κομμάτων του αστικού κοινοβουλευτισμού σε όλη της την απεχθή «μεγαλοπρέπεια». Υπό την πίεση των πραγματικών δημοσκοπήσεων, αλλά και των διεθνών τοκογλύφων, το πολιτικό σύστημα έπαιξε τα «ρέστα» του και φανέρωσε σε τι σύγχυση βρίσκεται. Στο ΠΑΣΟΚ υπό το πρίσμα της δημοσκοπικής καταπόντισης και του γεγονότος ότι πολλοί από τους βουλευτές δεν θα ξαναεκλεγούν έχει ανάψει το πολιτικό παρασκήνιο και η μάχη της διαδοχολογίας. Έτσι εμφανίζεται το παράδοξο πρώην υπερασπιστές του μνημονίου να καταψηφίζουν, όχι φυσικά γιατί αποκτήσαν ξαφνικά συνείδηση, αλλά για να δημιουργήσουν την εντύπωση ενός ΠΑΣΟΚ που αλλάζει. Με αυτό τον τρόπο σχεδιάζουν να δημιουργήσουν το «νέο» ΠΑΣΟΚ, όπως έγινε η «νέα» Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά.
Μια «νέα» Νέα Δημοκρατία που φανέρωσε πλέον το πόσο διαφορετική είναι από τον αντεθνικό προκάτοχο της που κυβέρνησε επί χρόνια την χώρα, δηλαδή καθόλου. Φάνηκε εμφανώς το ότι το «αντιμνημονιακό» προφίλ του Αντώνη Σαμαρά, που χτιζόταν από τον καιρό του Μνημονίου Ι, ήταν ένα προφίλ κατασκευασμένο εκ του ασφαλούς, πίσω από τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ. Έτσι τώρα ο Αντώνης Σαμαράς πήρε κυριολεκτικά πάνω του το Μνημόνιο 2 γινόμενος Τζέφρυ στην θέση του Τζέφρυ, σε πλήρη αναλογία και δικαίωση του Ιζνογκούντ, του επίδοξου βεζίρη των κόμικς.
Όσον αφορά το ΛΑ.Ο.Σ., ή ορθότερα ΛΑ.(γ).Ο.Σ., η στάση Καρατζαφέρη μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως μια στάση αποτέλεσμα πανικού. Πανικού που, φυσικά, έχει δημιουργηθεί από την άνοδο της Χρυσής Αυγής και της «ακατάσχετης αιμορραγίας δεκάδων χιλιάδων ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ προς την Χρυσή Αυγή», όπως γράφει ο Δελαστίκ στο «Έθνος της Κυριακής». Ο τηλεπρόεδρος βρέθηκε ξαφνικά με τα πόδια του σε δύο διαφορετικές απομακρυνόμενες βάρκες. Από την μία έπρεπε να προσπαθήσει να περισώσει το κόμμα και το σύστημα καταψηφίζοντας το Μνημόνιο και από την άλλη αυτή του η κίνηση θα τον ξεφτίλιζε ακόμα περισσότερο. Το πραγματικό ερώτημα στο ΛΑ.Ο.Σ. ήταν πως μπορεί να παρουσιαστεί ως «αντιμνημονιακό» ένα κόμμα του οποίου ο πρόεδρος έλεγε ότι το Μνημόνιο Ι (που ψήφισε) ήταν η μεγαλύτερη του πράξη και το Μνημόνιο ΙΙ «είχε υπεροχή σε σχέση με το παλιό». Έτσι φτάσαμε το ΛΑ.Ο.Σ. να γίνεται κυριολεκτικά τσίρκο με «αντιμνημονιακή» ρητορεία και τελικά αποχή από την ψήφιση ώστε να κουβαληθούν δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Θέλησε ο τηλεπρόεδρος και να μιλήσει ενάντια του Μνημονίου και να το αβαντάρει αποσύρωντας τους βουλευτές του, μειώνοντας έτσι τις απαιτήσεις σε θετικές ψήφους προκειμένου αυτό να περάσει. Το αποτέλεσμα, εν τέλει, ήταν ακόμα χειρότερο από όλα τα ενδεχόμενα, αφού και αρνητική εντύπωση προκάλεσε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς και έχασε και δύο βουλευτές. Δύο βουλευτές, τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη, που ψηφίσαν θετικά στο Μνημόνιο ΙΙ, για δύο λόγους. Πρώτον διότι με την υπουργοποίηση του γαντζώθηκαν στην εξουσία και τώρα χρειάζεται γερανός για να τους σηκώσει από την καρέκλα και δεύτερον διότι θεώρησαν ότι και το ρεζιλίκι έχει τα όρια του.
Το πλήρες ξεγύμνωμα του συστήματος συνετελέσθηκε. Φάνηκε εμφανώς και στον πιο αφελή ότι μέσα στο κυνοβούλιο το μόνο που τους νοιάζει είναι η καρέκλα και η εξυπηρέτηση συμφερόντων. Συμφερόντων που είναι αντίθετα με αυτά του Ελληνικού Λαού. Έτσι μία και μόνη εναλλακτική μένει στον ορίζοντα:
